LINDA’s verrukkelijke billen-gate

Een 26-jarige Surinaamse Nederlandse, geboren in Amsterdam-Oost, getogen in Oud-Zuid. Tweetalig vwo gedaan en vervolgens jaren gewerkt, totdat ze een aantal jaar geleden ontdekte wat ze wilde worden: schrijfster. Werken op een redactie, of wekelijks een column schrijven. Zolang haar naam maar in een tijdschrift zou verschijnen.

Kort geleden kwam deze droom, haar toekomstperspectief, ineens erg dichtbij. Een grote kans om met haar naam in een tijdschrift te verschijnen.

Een gewaagde oproep. Ik schrok ervan. De dame die ik zojuist beschreef, ben ik. Voordat ik erop zou reageren, wachtte ik een verduidelijking af. Die kwam van Karin Kuijpers, lifestyle journaliste bij LINDA magazine:

“In dit themanummer willen we zes volwassen donkere vrouwen op de foto zetten die een prachtig bilwerk hebben, die in verhouding staat met een slanke taille. Een bilwerk waarmee je bent geboren of die is gekomen door keihard te trainen. Billen waar blanke vrouwen jaloers op zijn of daar keihard voor moeten trainen om het zo te krijgen. De vrouwen moeten ouder zijn dan 30 jaar. Ze gaan op de foto in een mooi gestyled kort broekje en shirt en er komt een kort, intens interview bij. Beschik jij over het bovengenoemde profiel en zou je mee willen doen? Zo ja, dan zou ik graag willen weten hoe oud je bent, waar je vandaan komt en wat je maat is. En ik zou graag een foto, gewoon een kiekje hoor, van je willen ontvangen van de zijkant van je lijf. Zodat we goed de verhouding taille–billen kunnen zien. Hoor graag van je of je interesse hebt. LINDA. werkt altijd met de beste fotografen en stylisten. Als je meer vrouwen kent uit Afrika die mee willen doen, hoor ik dat ook graag.

Een ode aan de volle, ronde Afrikaanse billen. Wat is daar mis mee?”

Ja, wat is daar eigenlijk mis mee? Het tentoonstellen van de billen van bruine (beter bekend als zwarte) vrouwen is iets wat al jaren gedaan wordt. Zo werd het lichaam van Saartje Baartman het grootste gedeelte van haar leven tot meer dan honderd jaar na haar dood (december 1815) tentoongesteld. “Europeanen waren gefascineerd door haar lichaam en betaalden om haar te bekijken en te porren met stokjes. ‘Saartjie’ Baartman en Khoi werden gezien als meer promiscue, dichterbij de natuur en in dat opzicht dierlijker.” 

We zijn inmiddels twee eeuwen verder en het lichaam van de bruine vrouw wordt nog steeds tentoongesteld. Alleen noemt men het tegenwoordig geen freakshow meer, maar een ode aan de Afrikaanse billen. Dit dan wel in de safari-editie van het tijdschrift, wat ervoor zorgt dat het de volgende connotatie heeft: denk je aan een bruine vrouw, dan denk je aan een wild dier.

#zokanhetookLINDA

Op Facebook zag ik plotseling allerlei foto’s verschijnen van verrukkelijke bruine dames. Zij toonden niet hun verrukkelijke billen, maar de verrukkelijke functies die zij bekleden: maatschappelijk werker, filmmaker, radio DJ, blogger, designer, catwalk coach. Een tal van beroepen zag ik voorbij komen. Op initiatief van ThisGirlSBlackBook, Dominique Snip, Rasheida Adrianus, Amma Asante en Rowan Blijd kwam de bruine vrouw in opstand met een positief weerwoord.

“Wij zijn meer dan onze billen! Kijk wat wij bereiken!”  Als verrukkelijke Social media manager stond ik te springen om mee te doen, but duty called. Voor m’n werk zat ik in Istanboel. Even geen tijd om in opstand te komen.

“Vervelend dat je weer met een stereotype geassocieerd wordt”

Voordat ik de kans had om mijn verrukkelijke post te plaatsen, was er al een reactie van LINDA’s hoofdredactrice Jildou van der Bijl:

“Ik kan me best voorstellen dat je het vervelend vindt dat je met stereotype in beeld wordt gebracht. We werken bij LINDA heel vaak met stereotypen. We zoeken daarin soms misschien de grenzen op. Deze portrettengalerij is eigenlijk een soort ode aan die mooie ronde billen waar wij als witte vrouwen soms ons best voor doen om die ook proberen te krijgen.

Ik zie er eigenlijk niet zo veel vervelends in maar ik vind het heel jammer dat men zich wel op die stereotype aangevallen voelen.

Ik vind dat iedereen ervan mag vinden wat hij/zij vindt. Daarom leven we toch in een vrij land, dit moet allemaal kunnen. Nee hoor ik vind de ophef helemaal niet overdreven, want dat is niet aan mij. Ik kan me ook echt voorstellen dat je het misschien vervelend vindt dat je weer met die stereotype geassocieerd wordt, dat je dat een keer zat bent”

“Ze zegt eigenlijk niks,” zei ik tegen mijn zusje, verrukkelijke media, informatie en communicatiestudent.

Ze kan het zich best voorstellen dat men het vervelend vindt, terwijl zij er zelf niet veel vervelends in ziet. Ze kan echt zich voorstellen dat men het vervelend vindt om met een stereotype geassocieerd te worden, maar ze vindt het wel jammer dat men zich op die stereotype aangevallen voelt.

Ik wist niet dat iemand zichzelf – in zo een korte tijd –  zo vaak kon tegenspreken. Ze zegt helemaal niets.

Rectificatie

Hoe kan LINDA magazine hun fout rechtzetten? Ik zou ten eerste graag zien dat ze erkennen dat het fout is om stereotypes in stand te houden. Dus ook dat het fout is om vrouwen – ook bruine vrouwen – neer te zetten als (lust)object.

Ik heb sterk het gevoel dat de LINDA redactie eruit ziet als de meeste redacties van Nederlandse tijdschriften: blank. Dit is geen excuus, maar verklaart deze misstap wel. Misschien is het tijd voor wat kleur.

Bij dezen meld ik me aan als adviseur én als verrukkelijke Social media manager. Die hebben jullie namelijk dringend nodig. Jullie hadden via Facebook of Twitter moeten reageren. Dus niet pas wanneer Fun X contact met je opneemt. Sinds 2011 is het de norm om interactie te hebben met je doelgroep

Alleen maar zenden is zóóóó huidkleurige panty’s.

Alleen maar zenden kan echt niet meer!

En dit, beste LINDA redactie, is geen tip, maar #zoMOEThetook.

Chanel Lodik