“Uit nieuw onderzoek van de Universiteit van Maastricht blijkt dat allochtone jongeren met een mbo- of hbo-diploma moeilijker aan een baan komen dan autochtonen. Daarbij spelen eerdere verklaringen voor het verschil, zoals studiekeuze, afstudeercijfers, opleidingsniveau van ouders en waar de jongeren wonen niet mee. Ook bij gelijke kwalificaties komen ze moeilijker aan de bak.”

Toen ik vanmorgen het nieuwsbericht las over mijn mede-Amsterdammer Abdel ben Mesaoud die geen werk kon vinden, was ik in de war. Net als ik betrad hij de arbeidsmarkt met een vlotte babbel en een communicatiediploma op zak. Het duurde drie jaar voordat hij een baan vond. Ik was in de war, omdat ik in een wip en zucht werk ik onze branche vond.

Hoe kwam ik zo easy aan werk? Net-werk-en. Ik zorg ervoor dat iedereen om me heen weet wat ik doe, waar ik goed in ben.Ik schreef letterlijk een plan van aanpak om Chanel Lodik the brand op de kaart te zetten. Ik tweette “Ik ben beschikbaar voor werk” en de opdrachten kwamen mij digitaal aangevlogen.

Ons kent ons

Mijn tweede en huidige baan bij ProActive kreeg ik ook vrij gemakkelijk. ProActive zocht iemand voor communicatiewerkzaamheden. Op aanraden van mijn schoonheidsspecialiste kwam de marketingmanager op het idee mij te contacteren. Nu moet ik wel bekennen dat die marketingmanager en ik al 15 jaar vriendinnen zijn. Maar toch was zij zelf even vergeten wat ik doe. Onze gezamenlijke schoonheidsspecialiste die ‘toevallig’ op mijn blog-mailinglist staat, moest haar daaraan herinneren.

Netwerken, met de paplepel ingegoten

netwerken

www.dreamsmatter.nl

Als student kreeg ik bij Inholland de kans om lid te worden van Logeion, de Nederlandse beroepsorganisatie voor communicatieprofessionals. Als onzekere student volgde ik mijn eerste workshop en moest ik daarna gaan netwerken tijdens de borrel. Dood- en doodeng. Allemaal volwassen mensen met echt werk die er ook nog eens niet uitzien zoals ik eruit zie. Want ja, zij blank, en ik donker. Mijn doel is sindsdien bij elke bijeenkomst tenminste één nieuwe persoon aanspreken.

Inmiddels kom ik al jaren op gelijksoortige bijeenkomsten. De onderwerpen zijn veranderd, mijn angst voor netwerken is veranderd, maar één ding is hetzelfde: ik ben nog steeds de enige gekleurde in een grote groep blanke mensen. Dit zorgde ervoor dat ik me bij de Digital Future of B2B weer even als die jonge student voelde, die voor het eerst moest netwerken. Ik stond daar als enige gekleurde vrouw, inclusief hoofddoek want ja Ramadan, te midden van een groep blanke mensen. Dat vond ik best even slikken. Iemand aanspreken lukte mij niet, mijn smartphone was ineens reuze interessant.

Alsof de netwerkgoden mij aanhoorden, werd ik aangesproken door een andere vrouw, toevallig ook met roots in het buitenland. Of ik het niet moeilijk had, op zo’n warme dag met de Ramadan. De rest van de borrel had ik gesprekken die gingen over Marketing, de Ramadan, Sales, Zwarte Piet en Sylvana Simons. Met drie nieuwe LinkedIn-connecties ging ik naar huis.

Slachtoffers in de aanval

Ik hoor je denken: maar what about de discriminatie op de arbeidsmarkt? Als het aan mij ligt, gaan we daar hier in Nederland meerdere dingen aan doen.

Eén: stop a.u.b. met onderzoeken of deze discriminatie bestaat. Hier komt steeds hetzelfde resultaat uit. Stop dat geld in onderzoek dat gaat over de oplossing van het probleem.

Twee: wij als slachtoffers van discriminatie gaan ook aan de slag. Yeah, I said it: slachtoffers, dat zijn wij namelijk. Zie de arbeidsmarkt als een gymzaal waarin trefbal wordt gespeeld. Er komen continu treffende ballen op ons af and we are losing the game. Dat mogen we niet toelaten. Tijd om het heft in eigen handen te nemen.

Be out there! Zorg dat je gezien wordt. Online, offline. Bezoek congressen, dat hoeft niet altijd geld te kosten. Soms zijn er gratis netwerk events. Reageer op discussies in LinkedIn groepen. Kennelijk zijn er heel wat blanke werkgevers die onbewust een bepaalde angst hebben om ons in dienst te nemen*. Let’s show them what they’re missing!

 

En Abdel, of andere afgestudeerde, allochtone jongeren die dit lezen: neem contact met mij op, dan gaan we werken aan je personal branding. Te beginnen met een LinkedIn-pagina. Geloof me, je hebt binnen no time een baan.

 

* Er zijn natuurlijk ook werkgevers die ervan overtuigd zijn dat blanke werknemers beter zijn dan gekleurde werknemers. Voor zo een narrow minded werkgever wil je niet eens werken.

2 Comments

  1. Ajita Wong 23 juli 2016 at 14:25 - Reply

    Hmmmmm ik zou niet weten wat eraan te doen. Ik denk dat veel begint met beginnen bij jezelf. Bij mezelf houdt voor mij in dat ik mezelf,niet zie als slachtoffer en ook niet als Nederlander met andere roots. Ten eerste zijn beide van mijn ouders geboren onder de Nederlandse vlag. Ten tweede wanneer ik in Suriname ben, bepaald mijn paspoort dat ik Nederlander ben. Verder ben ik ook nog in Nederland geboren. Ik ben gewoon Nederlander. Het is hier niet als in Brazil waar men in het paspoort, vermeld of je blank of zwart bent. Ik vind het dan ook niet nodig me heel bewust te zijn van mijn kleur. Mijn kleur is onderdeel van wie ik ben, maar het bepaald niet wie ik ben en daar kom je alleen achter als je bereid bent om het gesprek aan te gaan. Wil men dat niet, dan niet. Waar ik niet gewild ben, wil ik niet eens werken, waar men op basis van horen, zeggen, een mening heeft over mij, is voor mij een teken van kortzichtigheid, hokjesgeest, domheid. In mijn beroep is behoefte bepalen belangrijk. Vragen stellen is dus cruciaal om te achterhalen waar iemands behoefte ligt. Wil ik klanten genereren dan is dat, onderdeel van mijn werk, niet alleen onderdeel maar cruciaal om relaties te bouwen. In cold calling sales is het heel gewoon om eerst 100x nee te krijgen voordat je 1x ja krijgt. Indien je opgeeft bij, je 98ste call en zegt dat het niet werkt, zul je nooit op die 1ne komen. Om die 1ste te bereiken heb je enthousiasme, wilskracht en een team nodig die in je gelooft, een manager die in je gelooft en je eigen persoon die in jou gelooft. Een leidinggevende zou dus om mij te helpen met 1 en om verder te groeien, zelf goed onderlegt moeten zijn in het stellen van vragen. Indien de hr of director sales, of manager, team, collega etc. niet eens de moeite neemt en alleen vanwege mijn naam of op basis van mijn foto, of hear say, is voor mij al voldoende om niet te willen werken voor een dergelijk bedrijf. Het is namelijk dan een zaad dat op voorhand al gedoemd is om te mislukken en ik investeer niet in zaken die op voorhand al staan te mislukken. Mijn laatste manager zei in ons eerste gesprek al, ik ken jou soort! Mijn antwoord was; oke dan ben je nu mijn tijd aan het verdoen en ik jou tijd. Geen commercieel antwoord en het begin van een slechte samenwerking en non-communicatie. Ik heb daarvan geleerd dat ik helemaal niet wil werken met closed minded people. Dat dit betekend dat ik langer op zoek moet naar een andere baan of werk moet doen onder mijn niveau, vind ik geen probleem. Simpelweg ik wil niets, wat mij niet wilt en ik blijf zoeken totdat ik een bedrijf vind dat mij wel wilt.

    • Dennis 23 juli 2016 at 19:01 - Reply

      Ik kan mij vinden in dit stuk en ook in jou reactie. Wat heel duidelijk naar voren komt is op het moment dat je bewust bent van jezelf en dan heb ik het niet over kleur maar meer over afkomst of naam en men heeft daar blijkbaar terecht/onterecht angst voor, neem je dat weg door je stem te laten horen zoals Chanel benoemd, netwerken, staan voor wie je bent. Ja er word gediscrimineerd maar als je daar constant stil bij blijft staan…dan sta je ook stil.

Leave A Comment